Lopen is meer dan louter conditietraining. Ik maak er graag een sport van om de ondergrond in te schatten en en cours de route een passend parcours uit te stippelen. Dat is zeker op deze donkere decemberdagen een hele uitdaging. Zo ook vandaag. Ongeveer halverwege kon ik ofwel de grote baan blijven volgen ofwel rechts afslaan naar een onverlichte veldweg die steil omhoog slingerde. Getriggerd door een vlammende lichtbron op de heuveltop bond ik mijn stoute schoenen aan. Even voelde ik me één der Bremer stadsmuzikanten, ook al wist ik dat me boven geen rovershol wachtte, maar het hel verlichte oefenterrein van een manege. Ik was desalniettemin opgelucht. Geluk zit volgens het gezegde in een klein hoekje. Vandaag met name in de selfscanhoek van de supermarkt, waar het tergend lang aanschuiven is. Tussen de smalle rayons hebben zich meerdere rijen gevormd, een hoofdstroom en een paar zijstromen, die er ter hoogte van de selfscanpoortjes in uitmonden. Een delta vol ongeduldige klanten.
In dat klimaat, terwijl ik hoffelijk mijn beurt afwacht om in te voegen, voltrekt zich het wonder. Of dat het enige is dat ik moet afrekenen, vraagt het meisje vóór mij, out of the blue. Ze werpt een begripvolle blik op het koppel bananen onder mijn arm, waarna ik vrije baan krijg. Op wolkjes verlaat ik de winkel. Gisteren woonde ik een concert bij van de ravissante toppianiste Eliane Rodrigues. Onder de toeschouwers de genaamde Luc. D. D. is de gewezen decaan van de faculteit waaraan ik een tiental jaar geleden afzwaaide. Ik herinner me hem als een kleurloze, ietwat hautaine figuur. Het soort prof dat de bevlogenheid ontbeert om aula's te vullen. Ik kan dit zeggen, want ik had de pech om hem meermaals te horen speechen en beging bovendien de fout om in mijn masterjaar een keuzevak bij hem te volgen. Nooit gedacht dat naamkunde zo saai kon zijn. Terug naar Rodrigues. Zij bracht een feilloze ode aan Chopin en kon na elk stuk dan ook op bijna unaniem applaus rekenen. Bijna, want één toeschouwer kreeg, ondanks een paar schijnmanoeuvres, de handen niet op elkaar: Luc. D. Mogelijk is D. van mening dat alleen het plebs applaudisseert voor musici. Of het moet zijn dat er iets grondig mis is met zijn motoriek, want Eliane Rodrigues heeft alles waaraan het hem ontbreekt: uitstraling, passie, finesse. Eliane Rodrigues, gezien op 6/10/19, The Sound of Piano (30CC)
Van een muisarm of een tenniselleboog kijkt niemand nog op. Blijkt dat je ook last kunt hebben van een puzzelrug.
Dat zit zo. Sinds mijn collega slaaptherapie volgt, is haar bed tussen zes uur 's ochtends en middernacht uitdrukkelijk not the place to be. En om die plotse zee van tijd te overbruggen, zet zij zich aan het puzzelen, soms tot drie uur aan één stuk. Met alle gevolgen van dien. De puzzelrug, dus. Of het ooit de Van Dale haalt, is twijfelachtig, maar een eervolle vermelding heeft dit neologisme wel verdiend. Vanavond treed ik de winter met voeten
in de uitlopers van een hogedrukgebied. Boomwortels bezorgen het asfalt glooiingen waarop het licht invalt alsof het nooit is weggeweest. Ik ben het noorden kwijt onder invloed van een hogedrukgebied dat zich ergens boven de Azoren uitstrekt zonder dat ik er erg in heb. Om mijn hoofd vakantie te geven,
heb ik langdurig deeg gekneed, de pretoogjes van de hond afgekeken, de loopschoenen aangebonden en de bevroren plassen aan scherven getrapt - of geldt dat van die scherven enkel voor kostbaar servies? Ten slotte een mandarijntje gepeld, alsof de regel dat je bij negen partjes een wens mag doen, nog altijd telt. |