Gisteren woonde ik een concert bij van de ravissante toppianiste Eliane Rodrigues. Onder de toeschouwers de genaamde Luc. D. D. is de gewezen decaan van de faculteit waaraan ik een tiental jaar geleden afzwaaide. Ik herinner me hem als een kleurloze, ietwat hautaine figuur. Het soort prof dat de bevlogenheid ontbeert om aula's te vullen. Ik kan dit zeggen, want ik had de pech om hem meermaals te horen speechen en beging bovendien de fout om in mijn masterjaar een keuzevak bij hem te volgen. Nooit gedacht dat naamkunde zo saai kon zijn.
Terug naar Rodrigues. Zij bracht een feilloze ode aan Chopin en kon na elk stuk dan ook op bijna unaniem applaus rekenen. Bijna, want één toeschouwer kreeg, ondanks een paar schijnmanoeuvres, de handen niet op elkaar: Luc. D. Mogelijk is D. van mening dat alleen het plebs applaudisseert voor musici. Of het moet zijn dat er iets grondig mis is met zijn motoriek, want Eliane Rodrigues heeft alles waaraan het hem ontbreekt: uitstraling, passie, finesse.
Terug naar Rodrigues. Zij bracht een feilloze ode aan Chopin en kon na elk stuk dan ook op bijna unaniem applaus rekenen. Bijna, want één toeschouwer kreeg, ondanks een paar schijnmanoeuvres, de handen niet op elkaar: Luc. D. Mogelijk is D. van mening dat alleen het plebs applaudisseert voor musici. Of het moet zijn dat er iets grondig mis is met zijn motoriek, want Eliane Rodrigues heeft alles waaraan het hem ontbreekt: uitstraling, passie, finesse.
Eliane Rodrigues, gezien op 6/10/19, The Sound of Piano (30CC)