Loro
●●●○○
Van: Paolo Sorrentino
Met: Toni Servillo, Ricardo Scamarcio, Elena Sofia Ricci (138 min.)
●●●○○
Van: Paolo Sorrentino
Met: Toni Servillo, Ricardo Scamarcio, Elena Sofia Ricci (138 min.)
Een film naar het leven van voormalig Italiaans premier Silvio Berlusconi moet wel vuurwerk opleveren. Zeker als de regie in handen is van Paolo Sorrentino. Die bewees met La grande bellezza (Oscar voor Beste Buitenlandse Film 2014) dat hij als geen ander de hartenklop van Rome weet te vatten.
De openingsscène van Loro is vintage Sorrentino. Een schaap komt nietsvermoedend Berlusconi’s zomervilla binnengetrippeld, waarna het arme dier bezwijkt aan de op hol geslagen airconditioning. Of is het vanwege de doldwaze TV-quiz die van de flatscreens spat?
Remember het begin van La grande bellezza. Een argeloze toerist stuikt aan het Forum Romanum ineen onder de loden zon. Of wordt hij overweldigd door de sublieme schoonheid die hem omringt? Op de achtergrond zingt een vrouwenkoor hemelse gezangen. Zo vormen beide scènes elkaars perfecte spiegelbeeld. Sorrentino heeft nog steeds een patent op magisch realisme, al springt hij er in deze biopic wel spaarzamer mee om.
Verder is ook Loro een film van losers. Berlusconi die zich fin de carrière voelt, echtgenote Veronica die gedesillusioneerd de scheiding aanvraagt, oud-minister Santino Recchia die pijnlijk uit de gratie valt, hielenlikker Sergio Morra die op het punt staat erin te komen maar het finaal verknalt et cetera et cetera.
Sorrentino trapt bovendien niet in de val van de karikatuur. Fetisjacteur Toni Servillo zet een heerlijk ongrijpbare Berlusconi neer. Een geboren opschepper die zichzelf ervan moet overtuigen dat hij het nog wel kan, een gewiekste kameleon met de gave van het woord. Loro heeft meer om het lijf dan pikante lingerie en de nieuwe kleren van Il Cavaliere. Meer nog dan de bunga bunga-excessen onthoud ik van deze tweeënhalf uur durende trip de talloze verbale hoogstandjes. Ik was vast niet de enige die grinnikend de zaal verliet. Onbegrijpelijk dat hier een Duits gedubde versie van bestaat.
Toch is Loro er niet boenk op. Daarvoor mist de film evenwicht. De keuze om gaandeweg te focussen op de aardbeving in L'Aquila pakt niet helemaal goed uit. Het tweede deel is te lang uitgesponnen en eindigt verrassend ingetogen. Sorrentino laat na om Loro af te sluiten met een uitroepteken.
De openingsscène van Loro is vintage Sorrentino. Een schaap komt nietsvermoedend Berlusconi’s zomervilla binnengetrippeld, waarna het arme dier bezwijkt aan de op hol geslagen airconditioning. Of is het vanwege de doldwaze TV-quiz die van de flatscreens spat?
Remember het begin van La grande bellezza. Een argeloze toerist stuikt aan het Forum Romanum ineen onder de loden zon. Of wordt hij overweldigd door de sublieme schoonheid die hem omringt? Op de achtergrond zingt een vrouwenkoor hemelse gezangen. Zo vormen beide scènes elkaars perfecte spiegelbeeld. Sorrentino heeft nog steeds een patent op magisch realisme, al springt hij er in deze biopic wel spaarzamer mee om.
Verder is ook Loro een film van losers. Berlusconi die zich fin de carrière voelt, echtgenote Veronica die gedesillusioneerd de scheiding aanvraagt, oud-minister Santino Recchia die pijnlijk uit de gratie valt, hielenlikker Sergio Morra die op het punt staat erin te komen maar het finaal verknalt et cetera et cetera.
Sorrentino trapt bovendien niet in de val van de karikatuur. Fetisjacteur Toni Servillo zet een heerlijk ongrijpbare Berlusconi neer. Een geboren opschepper die zichzelf ervan moet overtuigen dat hij het nog wel kan, een gewiekste kameleon met de gave van het woord. Loro heeft meer om het lijf dan pikante lingerie en de nieuwe kleren van Il Cavaliere. Meer nog dan de bunga bunga-excessen onthoud ik van deze tweeënhalf uur durende trip de talloze verbale hoogstandjes. Ik was vast niet de enige die grinnikend de zaal verliet. Onbegrijpelijk dat hier een Duits gedubde versie van bestaat.
Toch is Loro er niet boenk op. Daarvoor mist de film evenwicht. De keuze om gaandeweg te focussen op de aardbeving in L'Aquila pakt niet helemaal goed uit. Het tweede deel is te lang uitgesponnen en eindigt verrassend ingetogen. Sorrentino laat na om Loro af te sluiten met een uitroepteken.